Pierwsza współczesna koszula męska :)

Jak dla mnie szycie koszuli to coś magicznego. Pierwsze koszule dla męża jakie szyłam były wczesnośredniowieczne. Mam wrażenie, że w nich można zakląć najwięcej miłości :) Nie wiem, czy inne dziewczyny też tak mają, ale trochę mnie wzruszają przymiarki, noszenie. Ma „mnie” zawsze blisko siebie. A że jeszcze lniana! :)

W szafie od sierpnia leżało trochę lnu – na uzupełnienie mojej sukienki średniowiecznej, ale główna część okazała się zbyt badziewna, żeby inwestować w nią czas na szycie. Tak wiec pomyślałam, że uszyję koszulę mężowi :) Oczywiście było o jakieś 10-20 cm za mało niż w wykroju (nawet nie mierzyłam, żeby się nie denerwować), przyłożyłam większe kawałki wykroju i heja. Najwyżej... ;) No i potem przy rygielkach było trochę kombinacji, żeby w ogóle były, ale się udało, ufff...

Generalnie koszula jest bajecznie prosta do uszycia, tylko oczywiście opis z Burdy jest tak denny, że po 10 razy czytam, a potem i tak siadam i składam sama, sprawdzając czy to o to chodzi ;)

Zaczęłam szyć w ostatnią niedzielę, bo oczywiście po pocięciu lnu nie wytrzymałam, żeby kalkować drugi wykrój ;) Nie miałam odpowiedniego koloru nici, ale nie szkodzi! Szary pasuje wręcz idealnie, czyli „taką miałam wizję” ;)

Ostebnowałam trochę więcej brzegów niż trzeba było, ale tak mi się to podoba, że nie mogłam się powstrzymać ;)

Nie wiem czemu stójka kołnierza zrobiła się za krótka i musiałam się nakombinować ze zszywaniem, raz prułam, ale w końcu się udało i jest dodatkowa zakładka :)

Guziki wygrzebałam z moich przydasiów – Boże, jak dobrze być czasem chomikiem :D

Mąż się śmieje, że wyszła koszula całkiem jak dla wojsk lotniczych i że by sam od wojaków załatwił :)

I wiecie co wam powiem? Z szyciem jest u mnie tak samo jak z gotowaniem, a bardziej robieniem deserów – uwielbiam robić dla kogoś i patrzeć jak się cieszy. Robienie dla mnie nie sprawia mi takiej frajdy...